پیشرفت درمان سرطان دامپزشکی توسط آزمایش

2024 نویسنده: Daisy Haig | [email protected]. آخرین اصلاح شده: 2023-12-17 03:07

سه نوع آزمایش بالینی برای داروهای شیمی درمانی وجود دارد. اولین آزمایش فاز 1 یا مطالعه افزایش دوز است. مطالعات فاز 1 برای تعیین 1) دوز بهینه داروی شیمی درمانی جدید برای گونه های خاص مورد نظر کدام است؟ و 2) برخی از عوارض جانبی ممکن است در داروی جدید رخ دهد؟

بیماران با انواع مختلف تومور در آزمایشات فاز 1 ثبت نام می شوند ، زیرا هدف اصلی تعیین اثربخشی درمان نیست ، بلکه می توان گفت چه دوزی از دارو با خیال راحت تجویز می شود. حیوانات خانگی ثبت نام شده در چنین آزمایشاتی غالباً دارای سرطان در مرحله پیشرفته با پیش آگهی بسیار ضعیف هستند ، گزینه درمانی معقول دیگری وجود ندارد و ما به دنبال این هستیم که از وضعیت آنها و نحوه واکنش بدن آنها به داروی مورد نظر چیزی یاد بگیریم.

در طی یک آزمایش فاز 1 ، بیماران در گروه هایی که به عنوان گروه های هم گروه شناخته می شوند ، ثبت نام می شوند. در هر گروه معمولاً سه بیمار وجود دارد. هر گروه هم گروه داروی مورد نظر را با دوز مشخصی از پیش تعیین شده دریافت می کنند. "نقاط نهایی" برای سمیت برای هر گروه گروه از پیش تعیین شده و با معیارهای بسیار مشخصی تعیین می شود. اگر هیچ یک از بیماران در آن گروه عوارض جانبی نداشته باشند ، دوز دارو به میزان مشخصی افزایش می یابد و سه سگ دیگر در یک گروه جدید ثبت نام می شوند.

اگر یک بیمار یک واکنش سمی را بیش از حد شدید تجربه کند ، گروه برای گسترش سه بیمار دیگر گسترش خواهد یافت. اگر دو بیمار واکنش بیش از حد شدیدی را تجربه کنند ، این یک "دوز قابل تحمل فک بالا" در نظر گرفته می شود و دوز به دوز گروه قبلی کاهش می یابد (یا اگر این اتفاق در دوز اولیه رخ دهد ، از دوز کمتری استفاده می شود). بعضی اوقات وقتی صاحبان هدف مطالعه فاز 1 را می شنوند ، به دلیل ترس از عوارض ناشناخته ، بیش از حد عصبی هستند که بتوانند حیوانات خانگی خود را ثبت نام کنند.

هنگامی که مطالعه فاز 1 کامل شد و ما از دوز مطمئنی که می توانیم استفاده کنیم ، دارو در یک آزمایش فاز 2 وارد می شود و در آنجا با اثربخشی دارو آشنا می شویم. بیمارانی که در یک آزمایش فاز 2 ثبت نام کرده اند باید حداقل یک تومور قابل اندازه گیری داشته باشند زیرا ما می خواهیم بدانیم این دارو برای کوچک شدن تومور مفید است یا خیر. با این کار حیوانات خانگی که تومور آنها با جراحی برداشته شده یا قبلاً تحت درمان و ریشه کنی قرار گرفته است از بین می رود ، اما خطر بیماری متاستاتیک بسیار زیاد است. برای بیماران در مرحله آزمایش فاز 2 ، ما همچنین باید از ماهیت دقیق تومور آگاهی داشته باشیم. با این کار حیوانات خانگی که به "سرطان" مشکوک هستیم ، از بین می روند ، اما تشخیص قطعی ندارند.

برای آزمایش فاز 2 ، ما باید زودتر از موعد تعیین کنیم که "میزان پاسخ معنی دار" چیست ، زیرا این امر تعداد بیمارانی را که باید برای آزمایش در یک آزمایش ثبت نام کنیم مشخص می کند تا از نظر آماری نتایج مطلوبی داشته باشد. برخلاف تصویر رسانه ای ، یک پزشک کلینیک نمی تواند به سادگی تصمیم بگیرد ، "سلام ، من این دارو را دارم که فکر می کنم در برابر سرطان مفید باشد. چه کسی می خواهد ثبت نام کند؟" این دقیقاً همان جایی است که اکثر مطالعات دامپزشکی شکست می خورند و نتایج به صورت مقادیر کاملاً عددی و بدون آماری برای تهیه پشتیبان گزارش می شوند.

داروهایی که نویدبخش آزمایشات فاز 2 هستند ، سپس در آزمایشات فاز 3 ثبت می شوند. در اینجا ، درمان جدید با آنچه "استاندارد مراقبت" برای آن نوع خاص تومور در نظر گرفته می شود یا دارونما در صورت عدم وجود استاندارد مراقبت ، مقایسه می شود.

در حالت ایده آل ، بیماران 1) به طور تصادفی در گروه ها قرار می گیرند تا از تعصب در انتخاب جلوگیری کنند و 2) در مورد درمانی که دریافت می کنند کور می شوند ، به این معنی که هیچ راهی وجود ندارد که بیمار ، صاحب یا پزشک بتواند از چه دارویی (یا دارونما) مطلع شود. بیمار دریافت می کرد. بدیهی است که ملاحظات اخلاقی برای آزمایشات فاز 3 وجود دارد و به همین ترتیب ، دارونما در مطالعات دامپزشکی غیر معمول است. اجرای آزمایشات فاز 3 نیز بسیار دشوار است ، زیرا به طور معمول نیاز به ثبت نام تعداد زیادی از بیماران در هر گروه درمانی است تا تفاوت آماری قابل توجهی ثابت شود.

هر سطح آزمایش نیاز به برنامه ریزی ، ثبت اطلاعات خسته کننده ، زمان ، تخصص ، ثبت نام تعداد زیادی از بیماران و به طور معمول نوعی از بودجه دارد. هرگز به این سادگی نیست که بگوییم: "من این بیمار مبتلا به سرطان بسیار نادر را دارم که ممکن است در 1 از 10000 سگ وجود داشته باشد. چه کسی می خواهد به من کمک کند که چگونه آن را درمان کنم؟"

حتی "بهترین" مطالعات سرطان دامپزشکی فقط 20-50 بیمار را در طی یک دوره 1-2 ساله ثبت نام می کند (در مقایسه با مطالعات انکولوژی انسانی که هزاران بیمار در طی یک دهه یا بیشتر ثبت نام می کنند). نتیجه گیری کافی از مطالعات ما دشوار است ، و ترجمه محدودیت ها به مالکان حتی دشوارتر است.

من خیلی دوست دارم که بتوانم گزینه های جدید و هیجان انگیزی را برای صاحبانشان ارائه دهم ، و وقتی آنها به ایده های من باز می شوند و یا درمان های "تجربی" بیشتری را در نظر می گیرند با امید به کمک به سایر حیوانات در آینده ، قدردانی می کنم. اما انجام این کار به ویژه در یک مکان شلوغ تمرین خصوصی محدودیت های عمده ای دارد.

این همه من را به فکر فرو برد ، زمان آن فرا رسیده است که متخصصان دامپزشکی به مسئولیت های خود برای پیشبرد رشته های ما قدم گذاشته و فهمیدند که چگونه به جای اینکه همه را پشت درهای اتاق امتحان خود نگه داریم ، به طور م effectivelyثر همکاری می کنیم.

من احساس می کنم این موثرترین روشی است که می توانیم برای موفقیت در حمله به سرطان شروع کنیم نه اینکه آن را با پروتکل های بی اثر ده ها سال قدمت بگذاریم. اگر مالکان مایل به امتحان کردن آن هستند ، آیا نباید بفهمیم که چگونه این اتفاق می افتد؟

دکتر جوآن اینتیل