عدم کنترل مثانه در سگ ها

2024 نویسنده: Daisy Haig | [email protected]. آخرین اصلاح شده: 2023-12-17 03:07

بی اختیاری ادرار در سگ ها

سگ ها گاهی اوقات قادر به کنترل فعالیت مثانه خود نیستند ، یک بیماری پزشکی که اغلب به دلیل اختلال در مثانه ایجاد می شود یا از انسداد مثانه ایجاد می شود. از این اختلال در پزشکی به عنوان بی اختیاری یاد می شود. بی اختیاری بیشتر در سگهای میانسال تا پیر و در نژادهای بزرگتر سگ دیده می شود.

علائم

• نشت ادرار (کندن غیر ارادی)
• موهای ناحیه تحتانی شکم یا بین پاهای عقب را خیس کنید
• لکه ها یا گودال های مرطوب در رختخواب یا محل خواب
• عفونت های دستگاه ادراری
• التهاب پوست اطراف دستگاه تناسلی
• نواحی بافتی مرطوب در اطراف آلت تناسلی مرد یا فرج

علل

چاقی یک عامل خطر شایع برای بی اختیاری در سگ ها است. خنثی سازی نیز یکی از فاکتورهای اصلی خطر ابتلا به بی اختیاری است ، با این حال ، بیشتر حیوانات در نتیجه خنثی سازی اختلالات پزشکی ایجاد نمی کنند. عوارض غیر معمول است. اگر بی اختیاری مربوط به نوتر کردن وجود داشته باشد ، موقتی خواهد بود ، زیرا سگ یاد می گیرد که در طی روند بهبودی دوباره عضلات ادرار خود را کنترل کند. دلایل دیگر بی اختیاری ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• اختلال در اعصاب اطراف مثانه
• ضایعاتی در نخاع
• ضایعات در مغز
• سندرم مثانه بیش فعال
• عفونت های دستگاه ادراری
• بیماری التهابی مزمن
• فشار روی مثانه ناشی از توده
• توسعه نیافتگی مثانه یا سایر نقایص مادرزادی

تشخیص

دامپزشک علل بی اختیاری را بررسی کرده و آنها را برطرف می کند ، بنابراین یک برنامه درمانی می تواند به طور مناسب تجویز شود. در بیشتر موارد ، داروهای تجویز شده مسئله را حل می کنند.

رفتار

اگر این بیماری با دارو قابل درمان باشد ، گزینه های مختلفی در دسترس است. اگر بی اختیاری به دلیل التهاب دستگاه ادراری یا مثانه باشد ، از آنتی بیوتیک استفاده می شود. بی اختیاری ناشی از چاقی به یک برنامه کنترل وزن و احتمالاً مکمل های غذایی نیاز دارد.

برای موارد جدی پزشکی ، ممکن است جراحی برای از بین بردن انسداد مثانه یا دستگاه یا ترمیم مثانه یا مجاری ادراری انجام شود.

زندگی و مدیریت

اکثر سگهایی که از بی اختیاری رنج می برند به خوبی به داروها پاسخ می دهند و بهبودی کامل خواهند یافت. التهاب یکی از رایج ترین موضوعات مرتبط با این بیماری است ، اما با پمادهای موضعی و آنتی بیوتیک نیز قابل درمان است.

جلوگیری

در حال حاضر اقدامات پیشگیرانه شناخته شده ای برای این بیماری وجود ندارد.