عفونت مخمر در سگ ها: نحوه درمان پنجه پا ، گوش ، شکم و پوست

2024 نویسنده: Daisy Haig | [email protected]. آخرین اصلاح شده: 2024-01-07 19:11

مخمر قارچ هایی تولید اسپور است که همیشه به عنوان بخشی از فلور طبیعی روی پوست سگ وجود دارد ، معمولاً به تعداد کم. عفونت مخمر زمانی اتفاق می افتد که مقدار زیادی مخمر در یک منطقه خاص وجود داشته باشد.

عفونت مخمر در سگ ها کاملاً شایع است و می تواند در هر نقطه از پوست ، از جمله گوش ، ایجاد شود.

به طور کلی ، عفونت های مخمری ناشی از مسئله دیگری است. هر چیزی که از قدرت دفاعی طبیعی در پوست بکاهد ، می تواند احتمال عفونت های مخمری را افزایش دهد.

نژادهای سگ که مستعد درماتیت مخمر هستند عبارتند از:

• شی تزوس
• West Terrier White Terriers
• کوکر اسپانیل آمریکایی
• سگهای باس
• تنظیم کننده های انگلیسی
• بوکسورها
• پودل
• داشوندز
• تریرهای ابریشمی استرالیا

چه عواملی باعث عفونت مخمر در سگ می شود؟

عفونت مخمر در سگ ها معمولاً مشکلات ثانویه است. این بدان معنی است که مسئله دیگری وجود دارد که مکانیسم های دفاعی پوست را تضعیف می کند تا اجازه دهد مخمر در تعداد بیشتری از حد طبیعی رشد کند.

در صورت داشتن آلرژی غذایی یا آلرژی به محیط زیست ، مشاهده عفونت های مخمری در گوش سگ یا روی پوست او بسیار معمول است. سایر موارد اساسی که ممکن است باعث عفونت مخمر در سگ ها شود شامل مشکلات هورمونی یا سایر بیماری هایی است که سیستم ایمنی را سرکوب می کنند.

هیچ مطالعه ای وجود ندارد که تأیید کند هر یک از موارد زیر باعث عفونت های مخمری روی پوست سگ می شود:

• آنتی بیوتیک ها
• مخمر ابجو
• شامپو جو دوسر
• کربوهیدرات یا شکر در غذا

علائم عفونت مخمر در سگ ها چیست؟

عفونت های مخمری می توانند باعث قرمزی ، تحریک یا خارش پوست یا گوش شوند و اغلب بوی شیرین یا بوی سبکی وجود دارد.

عفونت های مزمن مخمر می توانند باعث ضخیم شدن پوست و تغییر رنگ (خاکستری ، قهوه ای یا سیاه) شوند.

در اینجا متداول ترین مناطق برای عفونت مخمر در سگ ها و برخی علائم وجود دارد که می توانید به آنها توجه کنید.

پوست

عفونت های مخمری می توانند در هر نقطه از پوست سگ ، از جمله شکم رخ دهند. آنها اغلب در مناطقی که مرطوب هستند ، مانند چین و چروک های پوست ، به ویژه در نژادهای سگ "چروکیده" دیده می شوند.

پوست آسیب دیده ممکن است قرمز ، تحریک شده ، خارش دار ، چرب یا پوسته پوسته باشد و ممکن است ریزش مو داشته باشد.

اگر عفونت مزمن باشد ، پوست ممکن است ضخیم شده و رنگ آن تیره شود. عفونت های مخمری روی دهان یا صورت سگ می تواند باعث خارش شدید یا مالیدن صورت شود.

پنجه

سگی که روی پنجه های خود دچار عفونت مخمری شده است ، ممکن است پنجه های قرمز ، تحریک شده و خارش دار داشته باشد.

قسمت زیرین پنجه ها ، بین بالشتک ها ، بیشتر اوقات تحت تأثیر قرار می گیرد ، اما مخمر می تواند در هرجایی از پنجه ها ایجاد شود. گاهی ترشحات قهوه ای در بسترهای ناخن دیده می شود.

سگهایی که روی پنجه ها دچار عفونت مخمر هستند معمولاً پنجه های خود را بیش از حد طبیعی لیس می زنند. همچنین ممکن است ریزش مو وجود داشته باشد.

گوش ها

عفونت های مخمر گوش سگ کاملاً شایع است و گوش ها اغلب بوی شیرین یا کپک می زنند.

معمولاً قرمزی را مشاهده می کنید ، که ممکن است به فلپ گوش گسترش یابد و ترشحات به طور کلی قهوه ای است. گوش ممکن است چرب باشد و موها مات باشد.

عفونت های مخمری در گوش یک سگ ممکن است خارش داشته باشد ، باعث می شود گوش های خود را خراشیده یا سر خود را بیش از حد مالش دهند.

تفاوت بین مایت گوش و عفونت های مخمری در سگ ها چیست؟

عفونت های مخمری در گوش های سگ به طور کلی باعث قرمزی ، ترشحات قهوه ای ، لرزش یا مالش سر ، بو و خارش می شود.

عفونت کنه گوش بسیار خارش دار است و می تواند بسیاری از علائم مشابه را ایجاد کند. ترشحات از گوش معمولاً تیره و مومی یا پوسته ای است. کنه های گوش به سختی با چشم غیر مسلح قابل مشاهده هستند و برای سایر حیوانات بسیار مسری هستند.

دامپزشک شما می تواند با برداشتن یک سواب از گوش او و نگاه کردن به آن در زیر میکروسکوپ ، به راحتی تشخیص دهد که آیا مشکل گوش سگ توسط مخمر یا کنه ایجاد شده است.

بهترین درمان عفونت مخمر سگ چیست؟

بهترین روش درمان عفونت مخمر بر روی سگ بستگی به محل عفونت مخمر دارد.

گوش ها

دامپزشک شما ممکن است برای تشخیص عفونت مخمر در گوش سگ ، سیتولوژی (با گرفتن یک سواب از ترشحات و رنگ آمیزی آن برای مشاهده آن در زیر میکروسکوپ) انجام دهد.

درمان با نسخه ممکن است شامل قطره یا پماد ضد قارچ ، پاک کننده گوش و در موارد شدید یا صعب العلاج ، داروی ضد قارچ خوراکی باشد.

پوست و پنجه

از سیتولوژی برای تشخیص مخمر روی پوست نیز استفاده می شود.

درمان عفونت های مخمری روی پوست می تواند شامل کرم های ضد قارچ موضعی ، دستمال مرطوب ، اسپری و شامپو باشد.

مواد موضعی که در درمان مخمر موثر هستند عبارتند از کلرهگزیدین ، میکونازول و کتوکونازول.

در موارد دشوار یا سخت ، از داروهای ضد قارچ خوراکی استفاده می شود. داروهای خوراکی ضد قارچی که در سگ استفاده می شود شامل فلوکونازول ، تربینافین ، کتوکونازول و ایتراکونازول است. این داروها فقط باید تحت نظر دامپزشک استفاده شوند.

از داروهای انسانی نباید استفاده شود مگر اینکه تحت نظر دامپزشک انجام شود

آیا درمان های خانگی برای عفونت مخمر در سگ ها وجود دارد؟

مردم اغلب در مورد درمان های خانگی برای عفونت های مخمر سگ صحبت می کنند ، اما اثبات نشده است که اکثر آنها موثر هستند.

هیچ مطالعه ای وجود ندارد که تأیید کند تغذیه هر یک از موارد زیر برای درمان مخمر روی پوست سگ مفید است:

• ماست
• پروبیوتیک ها
• گیاهان
• سبزیجات تخمیر شده
• روغن نارگیل
• غذاهای سگ "بدون مخمر"
• غذاهای "ضد مخمر" سگ
• غذاهای سگ کم کربوهیدرات

هیچ مطالعه ای برای تأیید اینکه استفاده موضعی از هر یک از موارد زیر برای درمان عفونت های مخمری در سگ ها مفید است وجود ندارد:

• روغن نارگیل
• فندق جادوگر
• آب اکسیژنه
• روغن درخت چای / شامپو گیاهی
• روغنهای اساسی (اینها ممکن است برای سگها سمی باشند)

آبکشی سرکه

شستشوی سرکه دارای اطلاعات علمی است که می تواند در درمان مخمر مفید باشد. رقت مناسب برای جلوگیری از تحریک مهم است.

سرکه به تغییر PH پوست کمک می کند تا از نظر مخمر مطلوب نباشد. این فقط باید تحت نظر دامپزشک شما استفاده شود.

چگونه می توان از عفونت مخمر در سگ جلوگیری کرد

پیشگیری از عفونت های مخمری در سگ ها باید شامل پرداختن به علت اصلی آن باشد تا احتمال بروز مجدد عفونت را کاهش دهد.

استحمام معمول با شامپوی ضد قارچ ممکن است مفید باشد. با این حال ، برای اینکه درمان شامپو م effectiveثر باشد ، کف باید 10 دقیقه قبل از شستشو روی پوست سگ بماند.

سگهایی که چین های پوستی دارند ممکن است برای جلوگیری از رطوبت بیش از حد این مناطق نیاز به درمان نگهدارنده داشته باشند ، زیرا مخمر در مکان های مرطوب و تاریک مانند چین و چروک های گوش رشد می کند.

سگهایی که آزمایش آلرژی انجام داده اند و مشخص شده است که به مخمر حساسیت دارند با قرار دادن مخمر بعنوان ماده م anثر در ایمونوتراپی (واکسن آلرژی) حساسیت زدایی می شوند.

اگر شک دارید که سگ شما به عفونت مخمر مبتلا شده است ، برای تشخیص و برنامه درمانی متناسب با حیوان خانگی خود با دامپزشک عادی خود مشورت کنید.