نژاد سگ نورفولک تریر ضد حساسیت ، بهداشت و زندگی

2024 نویسنده: Daisy Haig | [email protected]. آخرین اصلاح شده: 2023-12-17 03:07

نورفولک تریر یکی از کوچکترین تریرهای در حال کار است. در حالی که شکار می کنید ، کمی شیطان است ، نشان می دهد که در کار با حیوانات موذی کوچک ، پیچاندن روباه یا رفتن به زمین همه کاره است. Norfolk همچنین توانایی کار در بسته را دارد.

مشخصه های فیزیکی

Norfolk Terrier با پاهای کوتاه و بدنه کوچک و جمع و جور ، راه رفتن کم و رانندگی دارد. کمی بیشتر از پسر عمویش نورویچ تریر است ، اما به طور مشابه دارای یک کت دوتایی مقاوم در برابر آب و هوا (که به طور کلی قرمز ، گندمی یا سیاه و مایل به رنگ است) با یک لایه بیرونی سیم دار ، سخت ، مستقیم و یک گود بلند. برخلاف نورویچ تریر ، نورفولک دارای گوشهای "ریزش" یا چین خورده است.

شخصیت و خوی

نورفولک با اراده ، بازیگوش و مستقل یک تریر واقعی است. او که در مزرعه به عنوان "دیو" شناخته می شود ، عاشق تحقیق و شکار است و به زیرکی معروف است.

مراقبت

این تریر می تواند در هوای گرم و معتدل در فضای باز زندگی کند ، اما از آنجا که بیشتر یک سگ خانوادگی است ، برای زندگی در خانه مناسب است. ورزش روزانه ، به صورت یک جلسه بازی پر سر و صدا یا پیاده روی کوتاه با هدایت دسته ، برای حفظ آرامش و تناسب سگ لازم است. اگر اجازه دادید در فضای باز بماند ، مواظب باشید که برای شکار حیوان فرار نکند.

پوشش سیم سگ علاوه بر این که حداقل سالی سه بار موهای مرده را از بین می برد ، به شانه زدن نیاز دارد.

سلامتی

نورفولک تریر ، که به طور متوسط 13 تا 15 سال طول عمر دارد ، در معرض موارد جزئی بهداشتی مانند آلرژی و بیماری های جدی مانند دیسپلازی مفصل ران (CHD) است. همچنین ممکن است گاهی اوقات دچار گرگرفتگی کشکک شود. برای شناسایی به موقع برخی از این موارد ، دامپزشک ممکن است آزمایش ساق های ران و زانو را برای سگ های این نژاد توصیه کند.

تاریخچه و پیشینه

اگرچه تاریخچه اولیه نورفولک تریر و نورویچ تریر یکسان است ، اما سگها اکنون به عنوان دو نژاد جداگانه شناخته می شوند.

این فرانک "Roughrider" جونز بود ، در اوایل قرن 20 ، که برای اولین بار نژادی از تریرهای کار را ایجاد کرد که ترس و وحشت نداشت و دارای غرایز ورزشی خوبی بود. اوایل نوریچ تریر ، همانطور که نژاد جونز برای اولین بار نامگذاری شد ، در اندازه ها ، انواع ، رنگ ها و کالسکه های گوش مختلف وجود داشت. اما بلافاصله پس از ورود علاقمندان سگ به نژاد در حلقه های نمایشی در دهه 1930 ، آنها دریافتند که عبور از انواع گوش قطره ای و خار دار فرزندان بی نظیری تولید می کند.

سویه گوش خراش محبوب ترین نوع در اروپا باقی مانده است ، تا اینکه خانم میکفی از کولانزی در دهه 1940 گوش قطره را دوباره به مد آورد.

بحث های زیادی در مورد استاندارد نورویچ تریر و اینکه آیا سگهای نوریچ گوش قطره ای حتی باید پذیرفته شوند وجود داشت. با این حال ، سرانجام این مسئله در سال 1964 حل شد ، زمانی که باشگاه Kennel Club انگلیس آنها را به عنوان دو نژاد جداگانه - انواع گوش قطره ای به عنوان Norfolk و گوش خاردار به عنوان Norwich شناخته شد. بعداً كنه لنگرگاه آمریكا نیز در سال 1979 این روند را دنبال كرد و هر نژاد را با توجه به نوع واگن جدا كرد.