سگی که در خندق در حال مرگ است پیدا شد پس از اینکه به او امکان دوم و سوم - در زندگی داده شد ، شادی می یابد

2024 نویسنده: Daisy Haig | [email protected]. آخرین اصلاح شده: 2023-12-17 03:07

توسط دیانا بوکو

برخی از داستان های نجات به منظور تغییر همه افراد درگیر است. داستان برودی ، مخلوط Foxhound آمریکایی که در یک خندق افتاده کشف شده است ، یکی از آنهاست. سه زن - یک دامپزشک - سه نجات ، یک سفر جاده ای چند ایالت و بسیاری از فیزیوتراپی طول کشید تا برودی را به سگ خوشبخت و شکوفائی که امروز است ، برساند.

یک رهگذر در سال 2007 برودی را پیدا کرد و او را به یک نجات محلی در کینگ ویلیام ، وا آورد. علیرغم جراحات زیاد سگ ، پناهگاه به سرعت او را برای فرزندخواندگی قرار داد.

"پناهگاه برودی در ابتدا گرفته شد و هیچ گونه مراقبت پزشکی برای جراحات خود در حالی که در کنار آنها بود ارائه نکرد. حتی سو medication استفاده از داروهای ضد درد ، "می گوید دکتر سو رانکورلو ، مالک و دامپزشک در کلینیک حیوانات دکتر سو در بلبروک ، اوهایو ، و بنیانگذار نجات شانس دوم. سرانجام رانکورلو مسئولیت مراقبت از برودی را بر عهده گرفت. او می گوید: "به اندازه كافی حیرت آور ، پناهگاه بلافاصله او را به عنوان سگ قابل قبول در مقابل پتفایندر قرار داد ، علی رغم اینكه آنها اشعه ایكسی انجام داده بودند و می دانستند كه او از ناحیه لگن دچار چندین شکستگی و از ناحیه عقب شده است."

در پتفایندر بود که ویکی لودلو ، یک دوستدار حیوانات در اوهایو ، برودی را پیدا کرد. رانکورلو توضیح می دهد: "به هر دلیلی ، چیزی در مورد برودی با او طنین انداز شد و او از دیتون به سمت پناهگاه ویرجینیا رفت تا او را بدست آورد." "او احتمالاً تشخیص داده است كه او شانس بسیار کمی برای فرزندخواندگی دارد و احتمالاً به اتان تبدیل خواهد شد."

نجات زندگی برودی

لودلو بیش از 24 ساعت رانندگی کرد تا برودی را بردارد و او را به اوهایو بازگرداند ، اما در راه بازگشت ، او شروع به سرفه خون کرد. لودلو که نمی دانست چه کار دیگری باید انجام دهد ، به طور تصادفی با یک توله سگ بیمار در دکتر Rancurello ایستاد. دامپزشک به یاد می آورد: "او وحشتناک به نظر می رسید."

طبق تخمین های رانکورلو ، برودی حداقل دو یا سه روز قبل از پیدا شدن در خندق دراز کشیده بود. وی از ناحیه زخم های قدیمی دچار شکستگی مچ پا و شکستگی مچ پا و پنج شکستگی لگن شده بود که احتمالاً نشانه سو abuse استفاده در گذشته بود. این سگ همچنین از ذات الریه مضاعف رنج می برد. بدون مراقبت های پزشکی تهاجمی ، برودی می مرد.

از آنجا که لودلو توانایی پرداخت هزینه های درمان را نداشت ، آینده برودی امیدوار کننده به نظر نمی رسید.

رانكورلو گفت: "آن وقت است كه دستم را به سمت او دراز كردم و او خیلی آرام سرش را روی دست من گذاشت و به چشمانم نگاه كرد." "در آن لحظه می دانستم که سگی که موفق به زنده ماندن در اثر اصابت اتومبیل شده است ، به مدت دو هفته بدون مراقبت پزشکی در یک پناهگاه است و 15 ساعت رانندگی برای نشستن در آستان من نیاز به فرصتی دارد."

درست در همان زمان ، لودلو از مالکیت برودی برای نجات صرف نظر کرد و رانکورلو مسئولیت راه طولانی سلامتی خود را به عهده گرفت. Racurello توضیح می دهد ، از جمله ، مراقبت های برودی شامل مایعات IV ، آنتی بیوتیک ها ، درمان های نبولایزاسیون برای ذات الریه ، داروهای ضد درد شدید برای شکستگی های وی و آتل پا با تغییر مکرر باند بود.

بیش از دو ماه بود که برودی به اندازه کافی خوب بود که بتواند نجات دهد و حتی به فکر یافتن یک خانه دائمی برای او باشد.

راكورلو می گوید: "مطمئناً در همان زمان كه برودی در كلینیك من بستری شد ، ما ارتباط بسیار نزدیكی برقرار كردیم ، گرچه این ارتباط از همان لحظه كه او روی میز امتحان من بود به چشمان من نگاه می كرد ، آغاز شده بود." "من از همان ابتدا کشش به سمت او را احساس کردم و این قطعاً در هفته هایی که با هم بودیم ادامه داشت."

برودی پذیرفته می شود

در طی بهبودی برودی ، یک روزنامه محلی مطلبی راجع به او منتشر کرد ، که باعث مراجعه تصادفی مردم به کلینیک شد. یکی از آن افراد پاملا گرگ بود.

گرگ توضیح می دهد: "من كاری را برای اهدا آورده ام و در حالی كه آنجا بودم ، پرسیدم كه آیا می توانم از برودی دیدن كنم." "او بسیار شیرین ، اما بسیار ترسو بود ، با کوچکترین سر و صدایی می لرزید و همیشه در دورترین گوشه ای که می توانست پنهان شود ، مخفی شد." گرگ نتوانست احساسی را که قرار بود او را به خانه بیاورد لرزاند.

در نهایت گرگ برودی را به فرزندی پذیرفت و او را در مسیر توانبخشی آغاز کرد. گرگ توضیح می دهد که مدت زیادی طول کشید تا آرام شود و بر خجالتی بودن خود غلبه کند.

او می گوید: "اگرچه او با من روی مبل می نشست ، اما مکان مورد علاقه اش روی تختش در گوشه ای خلوت بود." "سپس یک روز من در حال تماشای تلویزیون ، گوش دادن به غذا خوردن [برودی] در این نزدیکی هستم ، که او ناگهان غذا را متوقف کرد ، وارد اتاق نشیمن شد ، به حالت بازی خم شد و دم خود را تکان داد!" اولین کسی بود که کسی دیده بود که برودی دمش را تکان می دهد.

از آنجا که برودی به طور فزاینده ای از سلامتی و اعتماد به نفس بیشتری برخوردار شد ، گرگ شروع به بردن وی برای پیاده روی کرد. همه چیز روان بود تا یک بعد از ظهر سه شنبه سرنوشت ساز. در حالی که بردی را امتحان کرد ، برودی ترسید ، کمی سخت گرفت و توانست فرار کند.

گریگ می گوید: "از کنایه ای بزرگ ، برودی به حدی سالم شده بود که می توانست بدود و بدود و به جنگل برود."

صرفه جویی در بردی برای بار دوم

گرگ در وحشت با دکتر سو تماس گرفت که داوطلبان را جمع کرد.

گرگ توضیح می دهد: "من کنار خودم بودم." "نه تنها سگم را از دست داده بودم ، بلکه احساس می کردم سو ، ویکی و کل جامعه را ناامید می کنم."

بعد از گذشت روزها بدون هیچ شانس ، گرگ در یک شنبه شب بعد از شام مسلح به چراغ قوه و دوچرخه شروع به کار کرد. به گفته شانس ، او برودی را در کنار یک شیب تند دید. پس از چند تلاش ناموفق برای گرفتن او ، برودی دویدن را متوقف کرد و به گرگ اجازه داد تا دستانش را به دور او بپیچد و با کمک دکتر راکورلو به خانه بیاورد.

برودی پس از نجات چشمگیر ، چند ماه دیگر با گرگ زندگی کرد ، تا اینکه مشخص شد که او به خانه امن تری احتیاج دارد.

گرگ توضیح می دهد: "در بهار سال بعد ، او از طرق مختلف به طور مکرر بیمار می شود." "او اغلب در پیاده روی ما در نزدیکی جنگل چیزهایی را که با آنها در تماس بود می خورد و ما تشخیص دادیم که سیستم ایمنی بدن او شاید آنقدر قوی نباشد که بتواند در برابر باکتری ها و سایر چیزهای بدی که به آنها وارد می شود مقاومت کند."

برودی به یک مکان جدید برای تماس با خانه احتیاج داشت - ترجیحاً خانه ای با حیاط. گرگ می گوید: "او برای آخرین بار نیاز به نجات داشت." و اینگونه بود که بیلی دوباره به زندگی با دکتر راکورلو بازگشت.

سرانجام برای همیشه خانه

رانکورلو می گوید: "او از آن زمان در کنار خانواده من بود و ما قطعاً یک پیوند ناگسستنی داریم." "من با تمام وجود می دانم که برودی به من اعتماد دارد ، و او می داند که او برای همیشه در جایی است که قرار است باشد."

از زمان بروز این اتفاق تقریباً نه سال می گذرد و برودی اکنون حدود 12 سال دارد.

رانکورلو می گوید: "او هنوز همان لذت زندگی را دارد." "او هنوز همان سگ بازیگوش و مسخره ای است که دوست دارد در حیاط پشت خانه (به ویژه در برف) بدود و من نمی توانم زندگی بدون او را تصور کنم."